Voorbestemd tot grootsheid moest ik in mijn puberjaren wel actie gaan ondernemen. Gedreven door de orgelklanken van Deep Purple zou het een orgel moeten worden. Dat daar volgens mijn ouders dan ook wel orgelles bij moest bleek toch minder stoer. Om dat verlies aan status te compenseren ook maar om een gitaar gezeurd. Mijn gitaarleraar overleed na een krap jaar, maar de orgelleraar hield het bedenkelijk langer vol.

Carrière en gezin waren de reden dat de grootsheid nog even in de koelkast moest, maar begin deze eeuw werd ik gevraagd voor de jazz-formatie Mr.PeeCee, die na veel wisselingen de nieuwe naam Blue Bent kreeg. Uiteindelijk bleken de optredens (muzikaal behang) wat minder inspirerend dan de muziek zelf. Na tien jaar was de rek er wel een beetje uit en ben ik op zoek gegaan naar een andere band. Ik speelde daarnaast ook nog wel popmuziek in een collega-bandje, maar het ambitie niveau tussen de bandleden lag wel erg ver uit elkaar.

Via internet ben ik bij Frog Fever terecht gekomen. Na de eerste auditie mocht ik meteen blijven. Uiteraard moest ik een intensief ontgroeningprogramma volgen en is het spelen op snaarinstrumenten voor mij aan strikte regels gebonden. Overigens geen probleem, want zowel op toetsen als op gitaar ben ik geen virtuoos. Mijn toegevoegde waarde ligt vooral in de aanvulling.

Het liefst speel ik op instrumenten die rood zijn. Dat beperkt de keuze voor toetsen tot een Nord Stage 2 en ben ik erg in mijn nopjes met mijn Fender Stratocaster in de kleur Candy-Cola.